Juf Els Leplae (62) was heel haar loopbaan verbonden met het onderwijs in Rollegem. Vandaag ging ze met pensioen.

Els Leplae is geboren en getogen in Rollegem. Haar roots liggen er in een onderwijzersfamilie. “Mijn vader gaf lang les in het eerste leerjaar en werd dan directeur in een school in Moeskroen. Mijn moeder was regentes snit en naad en een tante was schooldirecteur in Hulste. “Mijn wieg stond dus eigenlijk in het onderwijs”, lacht Els, die zelf ook naar de normaalschool in Tielt trok om er voor onderwijzeres te studeren. “Die opleiding was toen slechts twee jaar, wat eigenlijk te weinig was. Je werd voor de leeuwen gegooid met veel te weinig stage-achtergrond en vrijwel geen ervaring. Het is altijd mijn bekommernis geweest om voor veel jonge leerkrachten een mentor te zijn en hen toch een beetje wegwijs te maken in het complexe onderwijsleven.”

Enorm veel voldoening

Els startte in 1980 als onderwijzeres in de gemeentelijke jongensschool in Rollegem. “We begonnen met twee vrouwelijke leerkrachten voor allemaal jongens en tussen andere mannelijke onderwijzers. Geleidelijk aan zijn er dan meisjes bijgekomen. Sint-Theresia in Rollegem was toen een lagere meisjesschool met een gemengde kleuterafdeling. De jongens kwamen naar de gemeenteschool maar de meisjes bleven meestal in Sint-Theresia. De gemeente heeft uiteindelijk de school opgedoekt en als leerkracht van de gemeenteschool werd ik overgenomen in Sint-Theresia. Dat moet rond 1989 geweest zijn.”

Els stond altijd voor de jongere klassen. “Ik gaf les tot aan het derde leerjaar, maar niet bij de ouderen. Al snel kwam ik in het eerste leerjaar terecht. Dat is niet evident. Weinig mensen zijn voor het eerste leerjaar geschikt. Het is toch iets apart, de overstap van kleuter naar lager. Je moet het met hart en ziel doen en de kinderen graag zien. De kinderen leren al veel in de kleuterklas, maar het leerproces en het groeien als leerling begint in het eerste leerjaar. De kinderen hebben er nog zoveel structuur maar ook warmte en liefde nodig om hen tot zelfredzame leerlingen te maken.” Els besefte wel dat als je daar een tijdje inzit dat je er niet meer uit wil. “Dat geeft zodanig veel voldoening dat je de kinderen zelfvertrouwen kan aankweken en hen welbevinden geeft.”

Duurzame engagementen

Els is in Rollegem gekend als een sociaal iemand. Ze startte in Rollegem de Chiro op. Haar hart is altijd bij kinderen en jongeren gebleven. Ze was ook altijd actief in het verenigingsleven. Als ze een engagement aangaat, is het een duurzaam engagement. Ze zong jaren in koor Crescendo, maar moest laatst stoppen door vermoeidheid en stemproblemen. Ze handbalde ook jaren op hoog niveau en gaf nog trainingen.

“Het enthousiasme en de bezieling zijn er nog altijd, maar mijn lichaam snakt naar rust. Nu kom ik ’s avonds thuis en wil ik in de zetel zitten. Mijn werk is nochtans mijn leven. Mijn slogan is altijd geweest: ‘Droom niet je leven, maar leef je droom’. Ik heb mijn droom kunnen waarmaken, voor mij was school mijn droom. Vandaar dat ik het moeilijk heb om afscheid te nemen, maar ik voel dat het moet. Ik kan niet voor minder dan 100 % gaan en wil alles tot in de puntjes verzorgen.”

Els is nu niet van plan om na haar pensioen te gaan liggen. “Ik wil zeker nog iets zinvols doen.”

Werken op maat van ieder kind

Els zal de school in zijn geheel missen, zowel de kinderen die als ze op school aankomt een knuffel komen geven als het luchtige in de leraarskamer. Ze sleet uren op school, en met veel plezier. “Ik bleef altijd op school om mijn werk te doen, natuurlijk niet als mijn drie dochters klein waren.”

Els gaf enorm graag les. “Ik werkte graag op maat van ieder kind en ben veel naar buiten gegaan met de kinderen. Dan komen vaak de talenten van de kinderen die misschien in de klas niet zo wiskunde- of taalvaardig zijn naar boven. Je kan maar leren in het leven door te ondervinden. Ik verkondigde dat op info-avonden en kon altijd op chauffeurs rekenen om op museumbezoek, naar de appelboerderij, naar het vliegveld of naar een kasteel te gaan. Ik heb ook met de buren van De Kindervriend nauw samengewerkt en we konden ook eens mee met de brandweer. Nu is dat een nieuwe tendens in het onderwijs, maar ik deed dat al jaren! Het werd telkens gekaderd in een thema van de Wero-lessen.”

Toen Els de leerlingen op het einde van het schooljaar liet opschrijven wat ze zouden missen, kwamen die uitstappen altijd naar voor.

Els zette ook de tweejaarlijkse boerderijklassen voor het eerste en het tweede leerjaar op poten. Ze organiseerde dit meer dan 20 jaar.

Ze speelde op school ook enorm veel toneel. “Elk project werd met een opening gestart. Ik verkleedde me in vanalles en nog wat”, lacht ze. “Ik heb me daar ‘vree gejeund’ en heb altijd echt genoten toen ik de ogen van de kinderen zag stralen. Als je dat ziet, dan zit het altijd goed en kan je veel met de kinderen bereiken.”

Paperassen

De planlast zal Els dan weer niet missen. “Het is ongelofelijk welke paperassen er op ons afkomen.”

Ook het computerwerk was niet echt aan Els besteed. “Ik ben meer iemand voor het echte werkveld. Ik wil iets doen en het mag zelfs veel energie vragen!”

Els had het geluk nooit echt ziek te zijn en was vrijwel nooit afwezig op school. Ik stelde mijn doelen die ik met de leeftijdscategorie van mijn kinderen wilde bereiken en maakte van daaruit altijd zelf mijn lessen. Door de ervaring in een eerste leerjaar kon ik goed omgaan met de moeilijkheden van de kinderen. Dit kan je enkel als je tot op het niveau van het kind met zijn moeilijkheden kan komen. Ik heb er altijd bij stilgestaan hoe ik mijn lessen kon verbeteren zodat het voor alle kinderen zou lukken. Ik wou met ieder kind zo ver mogelijk gaan, rekening houden met de mogelijkheden van het kind. Dat is altijd mijn doel geweest.” Els werkte veel met kleurtjes die ondersteuning gaven. “Elk kleur stond voor iets, zowel met letters als met cijfers.”

Geen persoon om thuis te blijven

Ondertussen is Els al oma van vijf kleinkinderen. “Ik mag al twee dagen oppassen als ik met pensioen ben”, glundert Els, die heel graag met kinderen bezig is. Ze rijdt nu al rond om kleinkinderen op te halen in de crêche en als ze thuis was zorgde ze voor hen als ze ziek waren. Nu zal ik meer tijd voor hen hebben en moet ik me niet meer in bochten wringen om mijn werk gedaan te krijgen.”

“Ik zal ook naar Kind en Gezin gaan als vrijwilliger. Ook bij de parochie werd ik al gevraagd. Ik ben geen persoon om thuis te blijven en wil me zeker nog sociaal engageren. Ik sla graag een babbeltje met de mensen.” Heel haar leven is Els al een trekker en een leider geweest. Ze nam initiatief, nam verantwoordelijkheid op en organiseerde. “Daar heb ik geen zin meer in. Ik wil echter wel ondersteunen. Maar eerst wil ik tot rust komen. Mijn man zal nu 4/5 werken en zo kunnen we zeker een dag per week samen gaan wandelen of fietsen”, besluit Els.