De 45-jarige tweelingbroers Vincent en Nicolas Verbrugghe die in Kortrijk opgroeiden brengen de wereld in huis door aarde van over de hele wereld te verzamelen voor hun wereldaardemuseum zoals ze het noemen.
Vincent en Nicolas Verbrugghe vormen een eeneiige tweeling. Vincent woont met zijn gezin in Marke en Nicolas woont met zijn vrouw in Aalbeke. De broers doen alles samen. Ze trokken samen naar de tuinbouwschool, begonnen allebei op 16 maart 1998 te werken bij de groendienst in Kortrijk, zijn recreatieve wielertoeristen, gaan graag naar de koers en het veldrijden kijken, verzamelen handtekeningen van wielrenners voor op uitgeknipte krantenknipsels die ze sorteren in een boek, werken een beetje in hun tuin en ze verzamelen samen aarde van over de hele wereld.
Aarde van over de hele wereld
Het verzamelen van aarde begon in 1995 toen Vincent en Nicolas in Ierland waren. “Ik had het idee om wat aarde en wat oceaanwater mee te brengen”, vertelt Vincent. “Het water begon echter te stinken en ik goot het weg.” Nicolas vond het in het begin wat raar dat Nicolas aarde meebracht, maar na thuiskomst was hij er ook voor te vinden. “We begonnen met aarde te verzamelen uit Europa. Die brachten we mee toen we op reis gingen en we begonnen vrienden te vragen om er mee te brengen.”
Door mensen te horen die verder dan Europa trokken, begonnen Vincent en Nicolas hun collectie aarde uit te breiden. “Iemand ging bijvoorbeeld naar Mexico en we vroegen ook om aarde mee te brengen.”
Momenteel is de collectie aardepotjes van de tweeling al uitgebreid tot 280 stuks. Ze staan gerangschikt per land en per regio binnen de landen. “We hebben een groot rek met aarde uit de Verenigde Staten, Oceanië, Azië en Antarctica, een plaats waar aarde uit Afrika en het Midden Oosten verzameld wordt en een serie uit Europa. Onze favoriete verzameling is die van de Verenigde Staten en Canada. We hopen om snel een collectie uit alle staten te hebben. Verschillende Zuid-Amerikaanse en Oost-Europese landen ontbreken ook nog, en per land heb je dan nog unieke plaatsen waar je aarde kan meebrengen. We weten graag van waar de aarde precies komt. We kunnen nog veel verzamelen want de wereld is groot. Aarde uit ons eigen land interesseert ons niet zo. We hebben een potje uit Brussel maar dat is het. We werken allebei in de groendienst en zijn hier al genoeg in de Belgische aarde bezig”, lacht Nicolas.
Drogen
Als er woestijngrond meegebracht wordt, moeten Vincent en Nicolas daar niet veel mee doen. Die is droog. Andere aarde wordt eerst op een blad uitgegoten en gedroogd. “We kijken ook dat er geen miertjes meer inzitten. Wat we wel nog hadden was dat er blijkbaar nog een zaadje in zat en dat er een plantje begon te groeien.”
Vincent en Nicolas zijn tevreden met hun vrijwel kosteloze hobby. “Het enige wat het ons kost is de potjes die we aankopen. Een nadeel van onze hobby is al het werk om af te stoffen.”
Aarde meebrengen
Aan verschillende potjes aarde zit er soms wel een anekdote. Zo schepte Nicolas zelf nog een zakje aarde van voor het Witte Huis in Amerika, in het jaar dat Bush opgevolgd werd door Obama.
Enkele potjes aarde zijn ook van op opmerkelijke plaatsen zoals aan het operagebouw in Sydney, aan het monument in Lockerbie en van verschillende wereldsteden. Een fotograaf bracht ook eens aarde uit Antarctica mee. “De laatste nieuwe die we hebben zijn van iemand die aarde meebracht uit Qatar, Abu Dhabi en Dubai. Verschillende mensen die veel op reis gaan brengen voor ons aarde mee. Meestal is het geen probleem als dat in je koffer zit. In sommige landen moet je echter opletten want moet je je verantwoorden aan de douane. Een jongen die voor ons aarde wou meebrengen had speciaal zijn schoenen hard in de aarde gedraaid zodat er veel aarde tussen zat. Hij had trouwens ook niet veel plaats want was met een backpack op reis. Hij zorgde dus gewoon dat zijn schoenen vol zaten met aarde.”
Nicolas heeft er soms veel voor over om aarde mee te brengen. “Ik was met mijn vrouw in Alberta in Canada en had geen zin om rond te lopen. Ik stelde voor om eens door de prairies te gaan rijden. Ik heb 500 km gereden tot in Saskatchewan – net over de grens – daar uitgestapt en aarde genomen en na een kwartiertje zijn we weer in de wagen gestapt en keerden we 500 km terug. Gelukkig reden we door mooie landschappen en stapten we onderweg wel eens uit om foto’s te nemen. Achteraf gezien zou ik dat wel niet meer doen en met de benzineprijzen van nu zou ik wel twee keer nadenken.”
Wie aarde wil meebrengen uit één of ander land kan contact opnemen via vincent.verbrugghen@telenet.be