Dit weekend komt Kunstzomer Leiestreek naar Aalbeke en Rollegem. De verschillende plaatsen kan je ook met de fiets verkennen.

Er worden werken getoond op unieke plaatsen. In Aalbeke zijn dat de werkmanshuisjes in de ‘Kunststraat’, zo wordt de Knokstraat voor twee weken genoemd. Daar bieden de huisjes met nummer 47, 48 en 55 tijdelijk onderdak aan de West-Vlaamse kunstenaars Jan Dewilde en Marie-Rose Demonie.

In Rollegem stellen Caroline Hochepied, Danny Morlion, Eric Van Meensel, Freddy Bultynck, John Penning en Monique Decroos tentoon in MFC De Kindervriend aan de Rollegemkerkstraat en Erik Hebberecht, Italiaans beeldhouwer Fabio Castelli, Jacky Bostoen en Jan Pieter De Graaf uit Heule in het Watterreservoir op Sint-Anna 56.

Kunstzomer loopt in Aalbeke en Rollegem van zaterdag 9 tot en met zondag 17 juli, telkens op zaterdag en zondag van 14 tot 18 uur. De tentoonstellingen zijn gratis toegankelijk.

Te gast in de ‘Kunststraat’

We gingen al eens op bezoek in de ‘Kunststraat’ in Aalbeke, waar we kunstenaars Jan Dewilde (67) uit Kuurne en Marie-Rose Demonie (67) konden spreken.

Marie-Rose Demonie

Marie-Rose Demonie werd geboren in Ieper maar trok al heel West-Vlaanderen rond. Ze woonde ook in Roeselare, trok dan naar Izegem, Kachtem, terug naar Izegem, naar Brugge en nu woont ze in Staden. Haar ‘kunstnaam’ is Rose Demonie. “Op mijn werken zet ik enkel ‘Demonie’. Ik was een tijdje in San Francisco en daar noemden ze me ‘Joy’, want ik bel altijd welgezind!”

“Langs moeders kant was er veel creatief talent. Er waren er die tekenden en schilderden en er waren ook muzikanten bij. Velen werden aangeraden om naar de academie te gaan, maar door de oorlogen kon dat allemaal niet. Ik werd het ook aangeraden, maar ik moest eerst studeren en ben psychiatrisch verpleegkundige geworden.

Ik filosofeer ook graag over het leven maar dat heb ik van vaders kant.”

Marie-Rose werkte bijna een jaar als psychiatrisch verpleegkundige en werkte later op orthopedie. Dan trouwde ze met een patissier van Kortrijk die in Izegem een zaak overnam. Ze werkte dan in die patisserie. “Na 10 jaar patisserie heb ik een koude bakkerij gerund in de Overleiestraat in Kortrijk. Ik kon mijn creativiteit al die jaren kwijt in het maken van etalages.”

Na haar scheiding ging Marie-Rose met haar kinderen in Izegem wonen. Ze ging in Roeselare in de psychiatrie werken.

Ondertussen had Marie-Rose ook al een zes maanden durende opleiding tot mannequin achter de rug en mocht ze mee naar Parijs voor fotografie. Ze presenteerde kledij voor een Brugse school van ontwerpers.

Live begins at 40

“Ik had altijd mijn huizen waar ik gewoond heb ingericht en kreeg telkens lovende kritieken. Iedereen zei ‘dat is kunst’. Toen ik 40 werd dacht ik ‘nu is ’t genoeg, nu zal ik mijn gedacht doen: ik ga naar de academie’. Mijn moeder raadde het me af, want ze had gehoord dat er daar waren die naakt zaten”, lacht Marie-Rose.

Marie-Rose volgde er zeven jaar schilderkunst. “De leraar zei dat – had ik het gedaan van kinds af – ik al doorgebroken was.”

Marie-Rose moest wel leren om in zichzelf te geloven. “Ik veranderde altijd dingen omdat ik dacht dat dingen niet mooi of niet goed genoeg waren. Toen ik 90% kreeg dacht ik dat de leerkracht gemist had. Nog altijd heb ik het moeilijk om in mezelf te geloven, hoewel ik in SASK in Roeselare als laureaat uitkwam.”

Na de schilderkunst volgde Marie-Rose nog zeven jaar beeldhouwen en drie jaar keramiek en ze doet nu nog twee jaar cross-over.

Vorige maand is Marie-Rose als zelfstandig kunstenares gestart. “Ik heb in het ziekenhuis zoveel gehoord dat mensen op hun sterfbed spijt hebben dat ze bepaalde keuzes niet maakten, en ik wil dat niet meemaken.”

Marie-Rose heeft twee kinderen en vijf kleinkinderen. Ze leerde al haar kleinkinderen schilderen. “Mijn kinderen en kleinkinderen gaan allemaal naar de academie. Het is een goede uitlaatklep!”

Werken van Marie-Rose

Marie-Rose noemt haar werken innerlijke landschappen. “Ik ben geïnspireerd door filosoof Rumi. Hij praat zo mooi over de ziel. Mijn werken zijn eigenlijk mijn ziel die ik blootleg.”

Marie-Rose is een gevoelsmens met enorm veel fantasie. “Het werk dat ik breng is afhankelijk van mijn gevoel. Ik schilder zonder na te denken. Alles komt uit mijn buik. Ik kijk niet naar andere werken maar wil mijn stempel drukken op hoe ik me voel. Meestal wil ik de mensen vrolijk stemmen!”

“Mijn vader zei me altijd dat ik de mensen moet helpen. Wel, kunst is een vorm van therapie voor de mensen en ook voor mezelf, het geeft me een ‘escape’ uit de wereld.”

Marie-Rose werkt ook graag met kleur. “Kleuren zorgen voor een harmonie”, zegt ze. “Ik zet ook graag passende muziek bij mijn werk om duidelijk te maken wat ik aan de mensen wil vertellen. Ik hou van diepgaande muziek en ben niet voor oppervlakkigheid.

Plannen

Marie-Rose trok al eens zes weken alleen naar San Francisco. “Ik mocht er blijven maar als mama lukt dat niet, anders stond ik in San Francisco op straat te schilderen. Ik ben ook van plan om eens naar Indië te gaan. Ik vind dat een fascinerend land. Ik kijk graag naar de mensen die veel minder hebben dan ons. Het is een beetje leren om materie los te laten.”

Jan Dewilde

Jan Dewilde groeide op in Bissegem en woont in Kuurne. Hij werkt onder de naam ‘Jantje Dewilde-Dewaele’. “Dewaele is de familienaam van mijn moeder. Ik zie het gebruik van haar naam als een eerbetoon aan haar.”

Jan gaf altijd Plastische Opvoeding in het buitengewoon onderwijs. Eerst was dat op de Watermolen, dan werd het De Lange Munte en laatst De Hoge Kouter. Hij is al 8 jaar gestopt met werken.

In zijn vrije tijd is hij met kunst bezig. Hij is bestuurslid van Kunstkring Evariste Carpentier in Kuurne. “Ik ben ook vaak in mijn wilde tuin bezig, waar ik als biologisch tuinder groenten kweek.”

Ruimtelijk

“Ik heb altijd het liefst ruimtelijk gewerkt en werkte dus veel met recyclagemateriaal op school. Zo begon ik op een bepaald moment vorken en lepels te plooien, maar voor de leerlingen was dat te moeilijk. In deze ‘fourcetteperiode’, zoals ik die noem, begon ik de leute te vinden om ook zelf dingen te maken.”

Jan raapt ook dingen op op straat. “Een blikje dat plat gereden is kan ik bijvoorbeeld gebruiken. Ik schuim ook rommelmarkten af en voeg voorwerpen samen. Mijn inspiratie ligt ook op rommelmarkten. Soms weet ik onmiddellijk wat ik met dingen zal doen, maar soms ligt iets nog een aantal jaren te wachten. Het zijn allemaal gebruikte voorwerpen. Soms weten de mensen zelf niet wat het is. Ik gebruik meestal de voorwerpen zoals ze zijn en maak dus assemblagekunst.” Jan maakt zowel grote als kleine stukken. Zo werkt hij ook graag met pijpen. “Jonge kinderen zien ook graag wat ik maak. Sommigen weten niet meer wat een pijp is.”

In tegenstelling tot Marie-Rose, werkt Jan liever met vormen dan met kleuren. Ik schilder mijn materialen nooit maar laat ze zoals ze zijn.”

Jan zegt van zichzelf dat hij ‘een jongen is die zich stijf jeunt met wat hij bezig is’. “Het is altijd spannend wat ik zal creëren. Soms ben ik van plan om te gaan slapen, maar dan ga ik nog eens in mijn kotje en verras ik mezelf.

Goed doel

Zo’n vijf keer per jaar toont Jan zijn werken. “Als er liefhebbers zijn om mijn werk te tonen, wil ik er altijd naar toe gaan. Het is ‘geestig’ om soms tot in het kleinste plaatsje te komen met mijn werk.”

Momenteel loopt er ook een pop-up Art Bar in Ingelmunster waar Jan 130 van zijn beeldjes tentoon stelt.

De opbrengst van de verkoop van Jans kunstwerken schenkt hij aan een goed doel. “Meestal steun ik het project Life School Ghana van Christine Moreel uit Hulste die al tweedehandsmateriaal kon aankopen voor een ziekenhuis, toiletten plaatste en een tweedehandstractor kocht.”