Op vrijdag 4 april werd het ‘peloton Albert Sayoen’ gehuldigd in Lombardsijde. De familie van de reeds lang overleden Albert Sayoen uit Menen was hierbij aanwezig.
We gingen in Gullegem langs bij Alberts kleindochter Veronique Sayoen voor een babbel over haar grootvader Albert. Ook Veroniques broer Frédéric Sayoen uit Gits was aanwezig.
Albert Sayoen uit Menen was tijdens de Tweede Wereldoorlog grenadier.
Ook Frédéric ging in het leger binnen, in hetzelfde regiment als zijn grootvader, maar dan wel in 1987 in Duitsland, bij het eerste regiment grenadiers bij BSD (Belgische Strijdkrachten Duitsland) in Soest.
In 1992 werd al een eerste deel van de Belgische troepen teruggetrokken uit Duitsland. “Het regiment Grenadiers fusioneerde met het Regiment Carabiniers in Leopoldsburg. Nu is het een fusie-eenheid.”
Frédéric doet nu een administratieve job in het leger. Héél toevallig vervulde Veroniques man Youri Vandenheede ook zijn legerdienst bij de carabiniers.
In het kader van lokale recrutering worden nu weer eenheden overgebracht naar West-Vlaanderen.
De fusie-eenheid van Grenadiers en Carabiniers werd nu zoals nog enkele eenheden van Limburg naar West-Vlaanderen gebracht, onder meer naar Lombardsijde”, legt Frédéric uit. “Zo’n pure infanterie gevechtseenheid bestond niet in West-Vlaanderen.”
“Nu is er een peloton in opleiding die een peter krijgt. Die recruten hebben een militaire initiatiefase afgerond en er was op 4 april een mutsuitreiking. Zij dragen de bruine muts. Het peloton MIF (Militaire InitiatieFase) wordt dan naar een voormalig Carabinier of Grenadier benoemd.”
Zo komen we bij Albert Sayoen die uit Heule afkomstig was en later in de Barakken in Menen woonde.
Albert Sayoen
“Onze grootvader Albert die op 5 september 1918 geboren was, verrichtte in de Tweede Wereldoorlog in de slag om het Sterrebos in Rumbeke uitstekend werk. De slag om Rumbeke op 27 mei 1940 was een onderdeel van de veldtocht van het Belgische leger.”
Albert Sayoen was TS bij het eerste regiment grenadiers. “Een TS was een transmitteur/telefonist die de communicaties onderhield”, aldus Frédéric.
“Tijdens de zware gevechten in de Slag om Rumbeke heeft Albert met gevaar voor zijn eigen leven de post blijven bemannen en zijn opdracht als ‘transmitteur’ van de eenheid verder gezet. Zo bleef er communicatie tussen de commandopost en de frontlinie.”
Voor zijn houding en inzet kreeg Albert na de oorlog, in oktober 1947 een eervolle vermelding voor een uitzonderlijke daad van moed en doorzetting.
Zolang Albert leefde – hij is op zijn 79ste overleden – ging hij elk jaar als oudstrijder naar de herdenking van de Slag om Rumbeke. Hij was voorzitter van de vriendenkring van de Grenadiers van na 1918. Veronique weet nog dat hij in mei 1990 eens een kijkje ging nemen in de schuur van waar hij de telefooncentrale van de majoor bediende. Deze schuur stond er toen nog.
Dat grootvader Albert nu een peloton krijgt met zijn naam, is voor de familie heel bijzonder. “Vooral voor onze papa Claude (79) was dit postuum eerbetoon een heel emotioneel moment”, luidt het bij Veronique en Frédéric.
