Op vrijdag 22 december nam men in de basisschool Spes Nostra in Heule afscheid van meester Stephan Pattijn (62) die met pensioen gaat. Hij werd na een show in de school in de Koffiestraat langs een erehaag van kinderen met een bakfiets naar de vestiging in de Schoolstraat gebracht. Daar wachtten hem na een middagmaal met Stephans lievelingseten – vol-au-vent – tal van opdrachten en werd er tegen het einde van de schooldag samen afgeteld naar de vakantie.

Stephan Pattijn groeide op in Heule en woont nu in Kortrijk.

Hij volgde de studies Lager Onderwijs in Oostakker. “Ik zat op kot in Gent en vond dat wel plezant. Van Gent naar school was het maar 20 minuten fietsen. Ook het studentenleven moet je toch meegemaakt hebben”, zegt hij.

Nadat hij afgestudeerd was moest Stephan eerst nog 8 maanden naar het leger in Keulen. “Dan begon ik hier en daar al met interims. Ik kwam rond maart-april al op de arbeidsmarkt, aangezien ik onmiddellijk na school met mijn legerdienst gestart was.”

Stephan kon dan in een project van stad Kortrijk stappen. “Men zocht een pedagogische kracht in de kinderboerderij in Marke om er landbouwwerktuigen te inventariseren voor het Vlasmuseum. Ik kon er ook brood bakken met de kinderen en rondleidingen geven.” Na dat project deed Stephan nog interims in De Watermolen, in Sente en een beetje in de Broederschool in Heule.

In 1985 begon Stephan in de Broederschool, waar hij zelf in de lagere school gezeten had. “Mensen van wie ik nog les gekregen had, werden zo collega’s.”

Stephan gaf er vooral het vijfde en het derde leerjaar, tot met de herstructurering in 2012. “Alles werd dan Spes Nostra en aangezien de campus van de vroegere broederschool dan de school voor de bovenbouw werd, bleef ik er in het vijfde leerjaar.”

Tot hij 58 jaar werd, werkte Stephan voltijds. Net voor corona begon hij 4/5 te werken en kwam hij in de zorg terecht. Die zorg deed hij over de twee campussen in de School- en de Koffiestraat en voor kinderen van het eerste tot het zesde leerjaar. “Soms nam ik kinderen mee buiten de klas en soms stonden we met twee in een klas. Soms deed ik ook eens vervangingen. Die switch gaf opnieuw wat uitdaging. Het is anders werken.”

Evoluties

“Ik heb de kinderen kunnen helpen bloeien en zien groeien. Het is belangrijk dat je iets betekent voor anderen, dan beteken je ook iets voor jezelf. Ik heb er plezier aan gehad om tussen de kinderen en de collega’s te zijn”, zegt Stephan.

“Er komen hier al kinderen van wie de ouders bij mij zaten. Ik ben een soort ‘opa’ geworden voor de kinderen. De verhouding wordt anders.”

“Kinderen blijven echter kinderen, met hun ‘geestige kanten’ en hun streken.”

“De digitalisering in het onderwijs is wel een grote verandering geweest, maar geeft soms meer werk. Vroeger kwamen de ouders aan de poort eens een babbeltje doen, maar nu wordt er soms sneller een mail gestuurd. Het is allemaal evolutie, waar je jezelf een beetje voor moet beschermen. Er is nu natuurlijk ook veel mogelijk!”

Pensioen

Stephan kon eigenlijk al op 1 april met pensioen gaan, maar hij was er toen nog niet helemaal klaar voor. “Toen dacht ik nog wat ik dan wel zou doen op 2 april”, lacht hij.

In september begon hij halftijds te werken en nu begint hij met een vakantie en gaat hij op 1 januari met pensioen.

“De kans bestaat zelfs dat ik na nieuwjaar nog wel enkele uren zal aanwezig zijn in het onderwijs. Ik kan nog beperkt ingeschakeld worden”, zegt hij. “Dat zou dan weer voor wat bezigheid en sociaal contact zorgen.”

“Ik ben blij, ik kon 40 jaar werken. Je moet eens kunnen stoppen met het vast schema met intense verantwoordelijkheden. Je moet er staan en je kan niet zomaar uitbollen in het onderwijs. Tot de laatste dag moet je bezig zijn.”

Nu Stephan met pensioen gaat, kan hij wat langer slapen. “Het ‘moeten’ valt weg”, zegt hij. “Er komen wel andere dingen op mijn pad. Ze zoeken meer dan 1.000 vrijwilligers, er is dus heel wat vrijwilligerswerk te doen, maar ik zal me daar nu niet op vastpinnen, dat zie ik dan wel in januari.”

Stephan is ook wel sportief. Hij danst al 20 jaar Argentijnse Tango.

“Ik zal ook wel eens gewoon op het gemak thuis zitten voor de kachel. Het ritme zal anders zijn. Je moet een punt zetten achter de dingen en er komt ruimte voor iets nieuws.”

Grote reizen heeft Stephan niet in petto, maar hij heeft deels zijn hart wel verloren aan Corsica. “Daar ga ik graag naar toe, maar ik zou er niet willen wonen hoor!”

Wél is Stephan van plan om af en toe eens de trein te nemen en een provinciehoofdstad te bezoeken. “Er is altijd wel iets te doen.”