Karin Charlet nodigde vorige vrijdag Joeri Verbeeck (23) uit op de eerste dag van het weekend met de tienergroep van Love in Action.

Karin woont in Wervik en richtte Love in Action op. Ze is gekend als ‘moeke’. Love in Action is een organisatie die activiteiten organiseert voor kinderen en jongeren in kwetsbare situaties. De groep kinderen van 6 tot 12 jaar komt tijdens het schooljaar om de twee weken samen om er samen spelletjes te spelen, te knutselen en te zingen. Tijdens de vakantie wordt er meer samengekomen. Er is ondertussen ook al een tienergroep die minder frequent samenkomt maar ook wel eens op weekend trekt. Vorig weekend trok de groep met de fiets van Wervik naar Hollebeke op weekend. “Het eerste probleem was al om voor iedereen een fiets te kunnen voorzien, maar het lukte. Sommigen hadden geen fietservaring waardoor de af te leggen kilometers niet bij iedereen zo vanzelfsprekend waren, maar door elkaar te stimuleren, lukte het.”

Positief in het leven blijven staan

Karin vertelt dat sommige jongeren uit de groep het soms echt moeilijk hebben. “Ze hebben vaak een negatief zelfbeeld en ik dacht dat het hen wel deugd zou doen om eens iemand te horen spreken die moed kan inspreken.” De persoon die geknipt zou zijn om haar jongeren toe te spreken vond Karin bij Joeri Verbeeck uit Heule. In 2015 was Joeri op zijn zeventiende slachtoffer van een dodehoekongeval. Hij werd 600 meter ver tussen de wielen van zijn fiets meegesleept tussen de wielen van een vrachtwagen. “Niettegenstaande Joeri een oog, een arm en nog enkele vingers verloor, en al 32 operaties achter de rug heeft, blijft hij positief in het leven staan!” Karin is nog altijd ontroerd als ze Joeri hoort vertellen.

“We bleven er in geloven”

“Joeri is heel moedig en zet altijd maar door. Zijn verhaal is pakkend en raakt je.” Terwijl Joeri samen met zijn ouders Tony Verbeeck en Martine Demely en zijn zus Femke vertelt hoe het hem sinds het ongeval in 2015 vergaan is, blijft het muisstil bij de jongeren van Love in Action.

“Mijn doelstelling was om mijn glimlach van vroeger terug te krijgen”, vertelt Joeri. “Na 32 operaties is dat nu gelukt en is het gedaan met operaties. Ik koos voor een prothese voor mijn schedel in plaats van voor een tweede oog, want ik wou weer kunnen voetballen. Dat kan nu weer maar met de nodige bescherming. Ik mag geen bal in mijn gezicht krijgen.”

Martine vult aan dat er een gebedscel opgericht werd voor Joeri. “Hij is de linkervoorkwab van de hersenen kwijt. Die voorste kwabben hebben te maken met hoe je bent in het leven. We wisten niet hoe Joeri uit het ongeval zou komen. Hij lag drie weken in een kunstmatige coma. We hebben gebeden opdat hij ons toch zou herkennen en zijn er blijven in geloven. Dat is gelukt! Joeri ontwaakte en herkende ons onmiddellijk We zijn zeer dankbaar!”

De dagen van Joeri

Joeri werkt nu op maandag en vrijdag  in het houtatelier in De Branding. “Ik werd invalide verklaard maar wil niet hele dagen thuis zitten”, zegt hij.  Op woensdag doet hij vrijwilligerswerk bij KV Kortrijk waar hij de frigo’s aanvult. De andere dagen is hij thuis. Hij is een fervent gamer.

Joeri heeft een bionische armprothese. Daarmee kan hij via zijn hersenen tekens geven om die arm te gebruiken. Hij krijgt nog twee keer per week kiné en er komt ook wekelijks twee keer een verpleegkundige langs. Hij is nu medicatievrij. Hij verplaatst zich vooral met een zitfiets met drie wielen waar het stuur zich onder het zadel bevindt. “De eerste rit was natuurlijk beangstigend maar dat is over. Jongeren mogen geen angst hebben in het verkeer.”  Joeri bedacht zelfs een middel om dodehoekongevallen te vermijden. “Dat kan eenvoudigweg door lichtjes toe te voegen bij de flikkerlichten. Als er een groen licht brandt kan de vrachtwagen- of autobestuurder aan de fietsers een sein geven dat hij hen gezien heeft en zo teken geven dat de fietser eerst kan doorrijden. Dit werd in VIVES in Kortrijk al getest met een ambulance en het werkt. Het is een systeem dat heel goedkoop is en veel levens kan redden. Hopelijk wordt dit snel ingevoerd!” Joeri hield ook een pleidooi om zeker altijd te zorgen dat fietslichten werken en niet met oortjes in te fietsen.

Een voorbeeld

Over de nood om door te zetten kon Joeri wel het één en ander kwijt tegenover de groep vorige week vrijdag. “Na 14 maanden in het ziekenhuis in Gent moest ik er ambulant naar toe om blijvend te revalideren, dat duurde nog twee jaar.” Joeri heeft een heel sterk karakter. “Als ik het wil zal ik het kunnen”, zegt hij. Volgens zijn ouders heeft Joeri dat altijd gehad.

Hij is een voorbeeld voor de jongeren van Love in Action. “We putten er bij onze terugkeer met de fiets naar Wervik zeker kracht uit als het niet goed lukt om die 9 km af te leggen. Dan denken we zeker aan Joeri! Wij klagen over de kleinste dingen, maar Joeri blijft positief in het leven staan. Dat helpt veel!”