Op Verkoren Maandag 9 januari ontving Carlos Soreyn (75) de Erkentelijkheidstrofee 2023 van de Stichting Erkentelijkheidstrofee van de Orde van de Ezel in Kuurne. Deze wordt jaarlijks in de vorm van een kunstwerk uitgereikt aan een Kuurnenaar die zich op uitzonderlijke wijze heeft laten opmerken voor zijn of haar algemene en onbaatzuchtige inzet voor het welzijn van de medemens.
“Carlos stelt zijn ‘helpende handen’ overal waar nodig ten dienste”, luidt het bij de Orde van de Ezel. “Hij gaat overal helpen waar hij gevraagd wordt en is letterlijk een ‘duiveltje-doet-al’.” Vorig jaar ontving Carlos al 19 bedankingskaartjes bij de corona-editie van de Helpende Hand. “Hij is op die manier de enige die twee jaar op rij gehuldigd wordt”, stelde Grootmeester Eddy Lafaut.
“Carlos biedt zich vrijwillig aan als medewerker bij verschillende activiteiten zoals Kuurne Balkt, Sint-Pietersfestival, Kuurne-Brussel-Kuurne en nog meer organisaties, en dit meestal voor de meest lastige werkjes zoals opbouw en afbraak. Dit alles doet hij met een warm hart, in het stille weg.”
De erkentelijkheidstrofee werd Carlos in de vorm van een kunstwerk ‘De Helpende Hand’ overhandigd tijdens een academische zitting in de raadszaal van het gemeentehuis in Kuurne. Die raadszaal was voor deze gelegenheid volgelopen.
Die zitting werd voorafgegaan door een eucharistieviering in de Sint-Michielskerk in Kuurne waar de Orde van de Ezel de overleden members herdacht, nl. Albert Bossuyt, Michel
Depypere, André Verbeke, Alfons Cottenie, André Lietaert, Gilbert Maertens, André Deylgat,
Roger Sabbe, Robert Verschelde, Georges Defoort, Palmer Messely, Etienne Desmet, Frans
Blancquaert, Daniël Patteeuw, Eric Malfrère , Luc Leleu, Marcel Doornaert, Jacques
Neyrinck, André Vandenbogaerde, Rudy Raes, Pierre Vercaemer, Georges Verhaeghe en
Bernard de Koning.
De viering werd opgeluisterd door de Scola Gregoriana.
Op bezoek
We gingen net voor de uitreiking bij Carlos op bezoek, bijna een jaar nadat we meekonden toen hij verrast werd met de bedankingskaartjes voor al zijn vrijwilligerswerk.
Carlos wist dat hij de Erkentelijkheidstrofee zou krijgen. De members van de Orde van de Ezel kenden die Erkentelijkheidstrofee toe tijdens de besloten zitting van maandag 5 december 2022. Dan wordt de gekozene gecontacteerd en kan hij de trofee aanvaarden.
Carlos
Carlos is een echte Kuurnenaar die opgroeide in de Populierenlaan, die vroeger de Schoolhoek was in Kuurne. “Mijn ouders zetten er één van de eerste huizen”, vertelt Carlos. Hij volgde een A2 Mechanica aan het KTA in Heule. In 1969 begon hij als machinist te werken bij de Spoorwegen in Kortrijk. “ik heb maar 1 job gehad”, vertelt hij. Op zijn 53ste ging Carlos er met pensioen.
Carlos is getrouwd met Mieke Craeynest, die in de Leiestraat in Kuurne opgroeide. “We woonden 21 jaar in de Populierenlaan en verhuisden 28 jaar geleden naar het Lijsternest waar we op het gelijkvloers gingen wonen”, vertellen ze.
Mieke moest Carlos al veel missen. Ze werkte tot haar pensioen op haar 60ste in de Rijzende Ster in de Boomgaardstraat in Kuurne, waar ze het onderhoud en de keuken deed. Carlos moest vaak werken in het weekend en had uiteenlopende uren overdag of ‘s nachts, soms moest hij om 1 uur ’s nachts beginnen werken.
“Ik heb geen tijd om oud te worden”
Carlos heeft zich al heel zijn leven ingezet. “Ik ging altijd met mijn ouders mee naar de mis op zondagmorgen om 5.30 uur op de Kathoek”, vertelt Carlos. “Na de mis kochten we boterkoeken bij de bakker om thuis op te eten. Toen ik 6 jaar was vroeg de bakker of ik niet mee wou gaan ’s morgens op zijn broodronde om telkens de zakjes met bestellingen uit de auto te zetten. Ik ben dat blijven doen tot ik 23 jaar was.”
“In 1962 ging ik tijdens de week paardjes inspannen toen de paardenrenbaan er kwam. Dat was eigenlijk ook wel een hobby.”
Als iemand hulp nodig had, wist men altijd Carlos te vinden. “Dat deed ik al toen ik werkte. Ik had geen zwaar fysiek werk en kon me in mijn vrije tijd inzetten voor zwaar werk. Laat me alstublieft geen fijn werk doen zoals een horloge vermaken!”
Het werd natuurlijk nog gemakkelijker om mensen te helpen toen Carlos op zijn 53ste al met pensioen ging.
De werkjes die Carlos voor anderen doet zijn heel uiteenlopend, zo trekt hij voor verschillende mensen naar het containerpark, doet hij een hele toer om sneeuw te ruimen als dit nodig is, brengt hij mensen naar om het even waar, en dat kan gerust in de Ardennen zijn, en springt hij overal bij. “Ik heb ook het voordeel dat ik veel macht heb en zwaar werk aankan”, luidt het.
Maar hij doet ook boodschappen voor zelfstandigen die er de tijd niet voor hebben, of voor oudere mensen die het zelf niet meer kunnen.
Het maximum was eens een dag waarop hij 12.000 kg aardappelen uitvoerde.
Carlos trekt ook regelmatig naar een Kuurnenaar die in een Kortrijks woonzorgcentrum verblijft met charcuterie van een Kuurnse slager.
Als iemand iets te doen heeft, wordt in een groot deel van Kuurne gezegd : ‘Vraag het eens aan Carlos’. “Ik ‘jeun’ me als ik iets voor iemand kan doen”, reageert hij hierop.
Ook verenigingen weten Carlos te vinden, hoewel hij van geen enkele vereniging lid is.
Voor alles kan je op Carlos een beroep doen.
Hij fungeert ook als koster in de Sint-Pieterskerk. “We zijn hiervoor met vier en elk neemt een volledige week voor zijn rekening. Het houdt in de kerk openen en sluiten, dit van maandagmorgen tot zondagavond. Bij eucharistievieringen, begrafenissen, huwelijken en dopen zorgen we dat alles klaarstaat en opgeruimd wordt.
Ik heb dus eigenlijk geen tijd om oud te worden”, zegt hij.
Carlos en Mieke vingen ooit een kindje op van in de wieg tot ze zo’n 12 jaar oud was. Ook dat meisje was aanwezig op de uitreiking van de Erkentelijkheidstrofee.
Carlos’ mama is 10 jaar weduwe geweest, en hij ging er elke dag 5 of 6 keer naar toe. “Het begon al ’s morgens bij de koffie.” Mieke kookte ook elke dag voor haar en Carlos bracht het elke middag thuis.
Ook een zorgbehoevende vrouw uit de buurt deed beroep op de zorgen van Carlos en Mieke. Verschillende keren werden ze opgebeld, ook ’s nachts, tot een opname zich opdrong.
Genieten
Hoewel Carlos ervan geniet als hij voor iemand iets kan doen, trekt hij er ook graag eens op uit. “We gaan soms met de trein naar Brugge, Oostende of Knokke. Dan rijd ik ergens naar een station waar er parkeergelegenheid is en vertrekken we van daaruit. We gaan graag uit eten ook.”
10 jaar op rij zijn Carlos en Mieke naar Lourdes geweest, soms voor een week maar soms ook maar voor een paar dagen. “Dat was een belofte die ik gedaan had voor iets dat uitgekomen is, en daar houd ik me dan aan”, aldus Carlos. “Mijn ouders en onze buren zijn ook nog meegeweest.”
“Vroeger trokken we vaak naar het buitenland met de trein, maar nu nemen we hiervoor vaker het vliegtuig.”
Carlos en Mieke hebben een grote vriendenkring, en worden ook vaak uitgenodigd op familiefeestjes. “Dat maakt het natuurlijk heel fijn”, zeggen ze. “We krijgen veel vriendschap en dankbaarheid van de mensen terug voor al dat werk!”
