Op vandaag – vrijdag 22 december – staat Brigitte Taveirne (62) voor de laatste keer achter de toog van haar bakkerij in de Filips van de Elzaslaan 118 in Kortrijk. Ze was 41 jaar zelfstandige in haar bakkerijwinkel en gaat nu met pensioen.

Brigitte groeide op in de bakkerij van Octaaf Taveirne en Maria Lips in de Hugo Verriestlaan in Kortrijk. Van kinds af aan ging ze mee op broodronde. Ze werkte sinds 1978 vier jaar in de winkel van haar ouders en toen ze nog net geen 21 jaar was, begon ze onder haar eigen naam met haar bakkerij in de Filips van de Elzaslaan, dicht bij de Rijkswacht van vroeger. “Ik moest toen zelfs nog meerderjarig verklaard worden om zelfstandig te kunnen starten voor mijn 21^ste”, lacht ze.

Brigitte begon haar winkel in januari 1983, trouwde met Stefaan in juni voor de wet en in augustus voor de kerk. “Een jaar later werd onze eerste dochter geboren. Het was hard werken, maar wel een plezier om er te werken, van de eerste tot de laatste dag.”

Het brood werd aangeleverd door Brigittes vader en toen die stopte door haar broer Patrick, die de bakkerij van hun vader overnam. “Doordat het zo’n mooi familiegebeuren geweest is, is het zo moeilijk om te stoppen.”

Bij bakkerij Brigitte kan je tot en met vrijdag 22 december terecht voor bakkerij-, patisserie- en confisserie-artikelen.

Brigitte runde haar zaak alleen. “Mijn man hielp ’s morgens vroeg en onze kinderen sprongen in om mee te bestellen van toen ze van school kwamen”, vertelt Brigitte. Brigitte en haar man Stefaan Goddaer hebben met Evelien en Joke twee dochters. Ondertussen zijn er in de laatste drie jaar ook al vier kleinkinderen bijgekomen. Het zijn Anna, Wout, Elle en Tieu.

Een ‘thuis’ te koop

Brigitte woonde met haar gezin tot vier jaar geleden in het pand waar ook de bakkerijwinkel is. “De kinderen zijn hier dus opgegroeid. Ik werkte van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Ook op zaterdag en zondag was er geen tijd om weg te gaan. De zaak kwam op de eerste plaats. We konden maar weg als alles uitverkocht was.”

“Mijn man en kinderen hebben me altijd bijgestaan, ook met het maken van de etalage.”

Op woensdag was Brigittes winkel gesloten. “Dan moest ik die tijd gebruiken om mijn huishoudwerk wat in te halen en tijd te maken om de kinderen rond te voeren voor hun hobby’s.”

Vier jaar geleden verhuisden Brigitte en haar man naar Harelbeke, als voorbereiding tot ‘later’. “Mijn man is ook nog maar een paar maanden met pensioen. Hopelijk kunnen we nu samen van ons pensioen genieten.”  Het huis met de bakkerij staan nu te koop. “Het kan als gewoon woonhuis gebruikt worden, maar ook als bakkerij of voor een andere winkel. Het voordeel is ook dat er hier altijd parking voor de deur is. Het is een goede plaats voor een winkel en er is veel passage. En… het is geen gewoon huis dat te koop staat, maar een ‘thuis’,” benadrukt Brigitte. “De buren die me goed kennen zeggen dat ik hier elke dag wel eens zal staan om de deur open te steken tot het verkocht is,… ze zouden wel eens gelijk kunnen krijgen… Tegelijk hoop ik dat het pand snel verkocht wordt, zodat ik het kan afsluiten.”

Pensioen

Hobby’s heeft Brigitte momenteel nog niet. “Ik heb nooit tijd gehad voor hobby’s. Mijn man raadde me nochtans aan om te zorgen dat ik een hobby had tegen mijn pensioen, maar ik zal dat nog allemaal eens moeten uitzoeken. Ik zal zeker voor de kleinkinderen helpen zorgen, wellicht op woensdag!”

Brigitte is wel een beetje bang van de stilte die er zal zijn. “Hier gaat de bel de hele dag en zie ik constant volk.”

Van concurrentie met warenhuizen is Brigitte nooit bang geweest. “Mensen vinden artisanaal brood nog altijd belangrijk”, zegt ze. Aan een goed draaiende zaak werk je natuurlijk ook zelf.”

“Ik had en heb een heel goed vast cliënteel, dat al jaren over de vloer komt. Er komen hier al verschillende generaties. Sommige oudere klanten die hier komen, namen me als kind nog op hun schoot, want ze kennen me al van in de bakkerij van mijn ouders. Ik was voor veel mensen ‘Brigitje’, omdat ze me al sinds mijn kindertijd kennen… Vooral die sociale contacten zal ik missen.”

“De hele week al kom ik hier toe met tranen in mijn ogen om te beginnen met werken, omdat ik weet dat het gedaan zal zijn.”

Deze laatste dag – vrijdag 22 december – komen Brigittes man en dochters mee naar de bakkerijwinkel om Brigitte bij te staan. Er zijn trouwens veel bestellingen. “Het wordt een lastige dag, want ik zal mijn bakkerij, mijn klanten en mijn werk echt missen. Ik heb hier lief en leed gedeeld met de mensen. Ik heb veel geweten maar weinig gezegd. Sommige dingen blijven in mijn hart en komen er niet uit.”

“Eens moet je een beslissing nemen en er mee stoppen, maar doordat ik het altijd zo graag gedaan heb, is het lastig na al die jaren. Ik hoop dat – als we naar de stad komen – we de klanten zullen tegen het lijf lopen en een babbel kunnen slaan.”

In de bakkerij ligt er een album, waar Brigitte de kaartjes en brieven die ze krijgt in kleeft. Veel mensen plaatsten er al een tekstje in. “Ik heb er nu nog niet zo veel in gelezen, maar las toch al enkele mooie verhalen. Ik zal dit album verschillende keren lezen als ik thuis en alleen ben, want de tranen zullen rollen.” Dat weet Brigitte nu al. “Dat album zal wel een goede steun zijn.”

Brigitte maakte een bedankingskaartje dat ze meegaf met de klanten. “Het is te moeilijk om het onder woorden te brengen hoe dankbaar ik ben”, zegt ze met tranen in de ogen. Ik heb maar één woord, en dat is ‘DANK’. Dank om de deur open te steken en mijn winkel binnen te komen, ik heb het altijd gewaardeerd.”

Op het kaartje lezen we onder meer:

“Jullie, mijn gewaardeerde klanten, zijn de hoeksteen geweest van deze 41-jarige reis. Jullie vriendschap, vertrouwen en glimlachen bij het bezoek aan mijn winkel heeft me elke dag geïnspireerd en mijn werk vervuld met betekenis… De bakkerij is niet alleen een plek van zaken geweest, maar een thuis, waar we samen leuke momenten hebben beleefd en waar relaties zijn ontstaan.”