Marian Adam (62) ging dit schooljaar met pensioen in het Spes Nostra in Heule. Ze blikt met het einde van het schooljaar terug op een mooi afscheid dat ze op school kreeg. “Er werd veel werk in gestopt”, zegt ze.
Marian Adam is gehuwd met Frederik Tack die vorig schooljaar ook met pensioen ging. Frederik was directeur van de eerste graad in het Spes Nostra in Heule.
Het koppel heeft met Laura (35) en Anaïs (32) twee dochters.
Marian voelt zich een echte Heulenaar, hoewel ze tot ze 10 jaar was in Ledegem woonde. “Mijn vader werkte in Kortrijk en op mijn 10de zijn we in de Molenstraat komen wonen. Ik deed mijn vijfde en zesde leerjaar nog op Heule Watermolen.” Voor het middelbaar trok Marian naar het Spes Nostra. Dan ging ze naar Tielt om er regentaat Frans-Geschiedenis-Godsdienst te volgen.
Marian gaf geschiedenis in het eerste middelbaar en sedert 2016 CLIL Histoire in Spes Nostra. Ze gaf ook Frans in het tweede jaar. “Ik heb altijd met hart en ziel les gegeven”, vertelt ze. “Ik heb nooit afgeteld.”
Loopbaan
Marian studeerde af in 1982. “Toen kwam net het VSO op. Daar zat voor iedereen Latijn in het pakket. Voor Heule betekende dit een toevloed van leerlingen, want vroeger bood men in het Spes Nostra geen Latijn aan. Nu moesten de leerlingen niet meer elders gaan om Latijn te volgen en bleven ze in Heule. Voor mij was het als oud-leerling net het juiste moment om te beginnen werken. Ik zou onmiddellijk in het Spes mogen starten met een voltijdse lesopdracht Frans en Godsdienst. Doordat scholen in Kortrijk leerlingen verloren, werden er echter leerkrachten van daar gereaffecteerd en was ik onmiddellijk de lesopdracht Frans kwijt. Ik startte dus enkel met Godsdienst. Zo leerde ik onmiddellijk veel leerlingen kennen. Als jonge godsdienstleerkracht was het een vuurdoop.”
“Toen werd Stefaan Misschaert directeur en zijn uren Geschiedenis kwamen vrij. Die kreeg ik er dan ook bij. Geschiedenis is echt mijn lievelingsvak!”
Marian engageerde zich ook voor CLIL, waar ze haar vak gaf in het Frans aan de leerlingen die hiervoor kozen.
Marian gaf ook een periode drie vakken. “Die combinatie was wel zwaar”, zegt ze.
Leerlingenbegeleiding
Doordat Marian godsdienstleerkracht was, was ze wel een vertrouwenspersoon en kwamen veel dingen bij haar terecht. “We waren zo met verschillende mensen elk op ons eilandje bezig. Dat moest toch kunnen gestructureerd worden. Ik heb dat met de directeur besproken en kreeg hier een paar uren voor. Zo kon ik in het Spes de leerlingenbegeleiding – die voordien nog niet bestond – opstarten. We waren in ’t Spes pionier in een uitgewerkte leerlingenbegeleiding en organiseerden ook bijscholingen. Zo gingen we bijvoorbeeld naar bijeenkomsten rond Anorexia.”
“We werden zelfs gevraagd op pedagogische studiedagen van andere scholen om uit te leggen hoe we de leerlingenbegeleiding aanpakten.”
De paar uren die Marian kreeg voor die leerlingenbegeleiding waren natuurlijk niet voldoende. “Ik kreeg er wel carte blanche. Zoiets doe je uit engagement en idealisme. Ik heb dat heel graag gedaan. Het is nog niet zo lang geleden dat iemand me na zoveel jaren weer contacteerde. We hebben samen een kopje koffie gedronken. Als je met je pensioen te horen krijgt dat je toch wel het verschil maakte en dat ouders dankbaar zijn, dan weet je waarom je zo’n dingen deed/doet!”
Marian bleef de leerlingenbegeleiding combineren met het les geven. “Het is belangrijk dat je in het veld blijft en zo problemen kan zien in de klas.” De leerlingenbegeleiding werd uitgebreid en werd na verloop van tijd een gestructureerd groepje.”
Marian deed die leerlingenbegeleiding meer dan 15 jaar. Ze legde een traject af en zag dat er in het onderwijs nog veel engagement moet zijn. “Zeker in de begeleiding van leerlingen, naar hen luisteren en met hen spreken, eens terechtwijzen, gewoon omdat je hen graag ziet. Met ouder worden ondervond ik dat het meest effect heeft als je er rap bij bent.”
Marian is ook een tijdje mentor geweest. Dan begeleidde en ondersteunde ze startende leerkrachten.
“Het was een job waar je zeer veel energie en veel van jezelf in legt, en je krijgt er echt warme reacties terug. Ik vind het zalig als je leerlingen van vroeger tegen het lijf loopt en dat ze je aanspreken”, besluit Marian.
Vrije tijd
Marian heeft veel gefotografeerd, maar verdiepte zich daar nooit echt in. Daar wil ze zich nu ze met pensioen is op toeleggen. “Ik heb al een nieuw fototoestel gekocht”, zegt ze.
Ze wil ook reizen en dingen bezoeken. Ze heeft interesse in cultuur en kunst.
Daarnaast is Marian ook lector in de Sint-Godelievekerk op Heule-Watermolen en soms in de Sint-Eutropiuskerk.
