Maar liefst 50 jaar lang hielpen Guido Vandendriessche (77) en Christine Devoldere (71) mee zorgen voor het reilen en zeilen in de Sint-Theresiakerk op de Posthoorn in Wevelgem. De medewerkers van de parochie worden op zondag 8 januari bedankt tijdens een dankviering die om 10 uur begint. Dat is ook de laatste ‘gewone’ weekendviering die in de Sint-Theresiakerk plaats vindt. Enkel nog de eerste communie en het H.Vormsel, en één huwelijk dat al lang vast lag zullen er nog doorgaan. In september wordt de parochie Sint-Theresia opgeheven.
Guido en Christine
Guido is afkomstig uit Menen. Hij gaf godsdienst in het VTI Sint-Lucas in Menen. Christine komt uit Hulste. Zij gaf les in het lager in de Posthoornschool in Wevelgem. “In februari 1976 zijn we op de Posthoorn komen wonen”, vertellen ze.
Guido gaf eerder al vormselcatechese in Menen en toen ze in Kortrijk woonden gaf het koppel ook samen vormselcatechese op de Sint-Elooisparochie. Al snel – in 1977 – stond priester Zwaenepoel, die toen parochiepriester was in de Sint-Theresiakerk op de Posthoorn in Wevelgem, aan de deur met de vraag om ook vormselcatechese te geven. “De kandidaat-vormelingen moesten de mis dienen en we stonden al vrij vlug in voor de begeleiding van de misdienaars. Dan hielpen we voor de vormselwake en we namen taken op ons zodat we eigenlijk kosterwerk deden. Dit jaar was het 50 jaar dat we het doen.” Het is dus een jubileum.
De voorgangers die deze taak op zich namen waren Sylvère Cardoen en Willy Heytens.
Pastoors
Guido was op zijn 54ste al thuis van zjn werk en werd gauw eens opgeroepen in de kerk om iets klaar te zetten, of om te kijken voor de gasmeter, de elektriciteit, de verwarming, het veiligheidssysteem van de verlichting, de brandblusapparaten…
“We hadden altijd gezegd dat we het kosterwerk na het vertrek van priester Devolder – die priester Zwaenepoel opvolgde – zouden stoppen. Toen priester Devolder in 2007 afscheid nam, gaven we aan om te willen stoppen, maar er werden geen andere vrijwilligers gevonden.”
Er kwam geen aparte pastoor meer voor Sint-Theresia en er werd samengewerkt met de pastoor van Sint-Hilarius. “Sindsdien was de pastorie niet meer bewoond en wij werden overal opgegeven als parochieverantwoordelijke. We kregen vanaf dan zelfs een sleutel en zorgden er ook voor dat de kerk altijd op tijd open was en dat alles klaargezet werd voor huwelijken, doopsels en begrafenissen en voor gewone eucharistievieringen.” Guido gaf zelfs de financiën in met het computerprogramma en het koppel beheerde de centrale agenda voor de Sint-Theresiakerk.
“We gaven regelmatig aan bij de pastoors die volgden dat we zouden stoppen van als er iemand gevonden werd, maar dit was nooit het geval. De coronaperiode zat er dan ook tussen: eerst waren er geen eucharistievieringen meer en toen deze weer konden doorgaan kwam het verplaatsen van de stoelen en het ontsmetten er ook nog bij. Corona is wel een grote boosdoener geweest: oudere mensen werden bang om naar de mis te komen en begonnen de eucharistieviering via de televisie te volgen. Dat bleven ze gewoon en het aantal kerkgangers halveerde. “
Nu kampen Guido en Christine met gezondheidsklachten en willen ze echt stoppen met hun vrijwilligerswerk. “Het is zeker niet zo dat we de kerk willen sluiten, maar men vindt niemand die ons werk wil overnemen. Doordat er geen vrijwilligers meer gevonden werden, is het actualiseren van het kerkenplan wel in een stroomversnelling gegaan.”
Tijdrovend
Guido en Christine deden hun vrijwilligerswerk graag maar het was wel tijdrovend. “Nu er maar om de twee weken meer een mis was, hadden we al één op de twee zondagen vrij. Twee van onze kleinkinderen wonen op de wijk, en we staan drie dagen per week in voor de opvang. Als er een begrafenis was op één van die dagen, moest alles goed georganiseerd worden om hen op tijd weer op school te krijgen.”
Guido en Christine namen hun engagement serieus. Zo bereidden ze vieringen waarvoor een PowerPoint en/of muziek gebruikt werd degelijk voor en werd alles vooraf getest, om voor geen verrassingen komen te staan op het moment van de viering. Ook dat maakte het natuurlijk ook tijdrovend.
Hobby’s
Christine volgt één keer per maand bloemschikken, en misschien vindt ze nu tijd om dat meer te doen. “We gaan ook graag eens op vakantie. Tot nu betekende op vakantie gaan zeker twee weken voorbereiden zodat er voor alles vervanging voorzien werd. Zo moesten we zorgen dat lectoren vaststonden, dat we iemand vonden om ons te vervangen voor PowerPoints en muziek, om klaar te zetten, af te sluiten, de deur te openen en te sluiten… Nu zal de stress een beetje wegvallen.”
Het stuk over de herbestemming van de kerk vind je hier:
