Op zaterdag 1 oktober werden Jean-Pierre Deflo (75) en Ingrid Vanslembrouck (74) uit Heule op het Kortrijkse stadhuis ontvangen door schepen Stephanie Demeyer voor hun gouden huwelijksjubileum.
Jean-Pierre
Jean-Pierre werd in de Byloke in Gent geboren als Jean-Pierre Demets. “Ik kreeg de naam van mijn moeder, mijn vader is niet gekend”, vertelt Jean-Pierre. “Mijn moeder Marie-Thérèse Demets was een mooie jonge vrouw van 19 jaar die op een boerderij in Outrijve woonde. Mijn vader zou een seizoensarbeider geweest zijn maar wilde niet met mijn moeder trouwen. Van haar vader mocht mijn moeder mij niet meenemen naar Outrijve en moest ze mij afstaan. In de tijd dat ze zwanger was heeft mijn moeder in Gent gewoond. Ze ging zogezegd naar Gent om er naailes te volgen.”
Jean-Pierre had heel zijn leven verder contact met zuster Anna, de zuster die hem ter wereld hielp brengen. “Ze is op haar 98ste overleden”, zegt hij. “De gyneacoloog was mijn peter. Hij is nog professor aan de universiteit geworden en hij is overleden in het jaar 2000.”
Jean-Pierre werd toen hij ongeveer anderhalve maand oud was in een pleeggezin in Kortrijk geplaatst. Dat was in februari 1947. “Mijn moeder is na een paar maanden in Gent te verblijven teruggekeerd naar Outrijve.”
Jean-Pierre groeide op op Overleie in Kortrijk. Zijn pleegouders zijn André Deflo en Liliane Demuynck. “Vanaf dag 1 noemde men ons met de familienaam Deflo.”
De eigen kinderen van André en Liliane zijn Carmen, Idylle en Hugo (+).
“Ik was het tweede pleegkind dat in het gezin opgenomen werd. Mijn andere pleegbroers en pleegzussen zijn Eric Deflo, Marie-Ange Deflo (+), Christelle Deflo, Jenny Claeys, Huguette Claeys, Conny Claeys, Gerlinde Claeys, Gracienne Claeys en Jean-Dominique Laus.
Jean-Pierre heeft nog 3 halfbroers onder wie er één overleden is en halfzus. Dat zijn de andere kinderen van zijn biologische moeder.
Toen Jean-Pierre 7 jaar was redde hij het leven van zijn toen 4-jarige zus Christelle die in Wachtebeke een vijver bedekt met kikkerdril inliep. Jean-Pierre haalde haar uit het water. Op zijn 8ste werd hij hiervoor gedecoreerd door burgemeester Jules Coussens voor moed en zelfopoffering. “De naam werd afgelezen als Jean-Pierre Demets. Ik bleef staan tot mijn familie me zei dat ik het was. Ik wist toen nog niets van de naam Demets, ik wist niets anders dan dat ik Jean-Pierre Deflo was. In 1957 kreeg ik officieel de familienaam Deflo. De naam op het diploma dat ik kreeg voor moed en zelfopoffering en mijn officiële naam zijn jammer genoeg dus niet dezelfde.”
“Het leven ging gewoon verder tot tijdens het schooljaar 60-61 na het jaarlijks medisch onderzoek werd vast gesteld dat ik een hartziekte had.” Op zijn 14de onderging Jean-Pierre op 12 juli 1967 een eerste hartoperatie. “Ik werd geopereerd door dokter Stalpaert, een Bruggeling, in de St-Raphaëlkliniek in Leuven. Ik kreeg daar het bezoek van prinses Liliane, omdat ik een patiënt was die vroeger een daad van moed en zelfopoffering gedaan had als jonge redder. De prinses had toen een fonds opgericht ter ondersteuning van hartpatiënten.” In 2005 werd Jean-Pierre nog eens aan het hart geopereerd. Hij voelt zich nu goed.
Jean-Pierre trok naar het Sint-Amandscollege en ging dan naar de kokschool in de zeevaartschool in Oostende. Daarna is hij bij de koopvaardij gaan varen als hulpkok, tweede kok en chef kok. “Ik deed alle continenten en vaarde ook door het Suezkanaal voor de oorlog van Israël met de Arabische landen begon.”
Na vijf jaar stopte Jean-Pierre met varen. Hij had ook geen zin meer om verder in de keuken te werken. HIj kreeg de kans om bij De Post te gaan werken en werd postbode en later bediende bij De Post, dit tot aan zijn pensioen.
Ingrid
Ingrid is de dochter van schilder Maurice Vanslambrouck en huisvrouw Germaine Meurisse. Ze is de jongste van vier kinderen. Haar zusssen en broer zijn Nadia (+), Huguette en Dirk.
Ingrid ging naar school naar het Atheneum in Kortrijk. Ze werkte eerst 9 jaar in de kartonnage bij Desouter en trok dan naar Barco, waar ze 27 jaar werkte. “Ik kreeg daar mijn opleidingen. Ik begon als gewone soldeerster en eindigde met het programmeren van ICT’s en het werk als kwaliteitscoördinator.
Het huwelijk
Jean-Pierre en Ingrid leerden elkaar kennen in de Hallen in Kortrijk.
Toen Jean Pierre en Ingrid wilden trouwen 50 jaar geleden had Jean-Pierre de doopakte van zijn moeder nodig. “Dan ben ik op zoek gegaan in de gemeente Outrijve, maar ik kreeg daar geen informatie en kwam daar niet aan adresgegevens. Bij de pastoor van Outrijve had ik meer geluk. Hij sloeg zijn boek open en ik kon daar zien dat mijn moeder naar Diksmuide verhuisd was. Ze was daar met een landbouwer getrouwd.”
Op 16 juni 1972 trouwden Jean-Pierre en Ingrid op Sint-Elisabeth. Er was een feest met orkest in het Waaihof.
Er zijn met Ursula (met Tom) en Saskia (met Sam) twee dochters. De drie kleinkinderen zijn Kobe, Kasper en Fleur.
Jean-Pierre en Ingrid woonden de eerste vier jaar na hun huwelijk op een appartement in de Bissegemstraat. Daarna verhuisden ze naar hun huis in de Mellestraat in Heule.
De biologische banden
Voor het huwelijk had Jean-Pierre bij de pastoor van Outrijve de naam van zijn moeders man gezien en hij zocht het op in het telefoonboek. “In 1974 ging ik eens langs in Diksmuide, aangezien ik wist waar ze woonde. Ik zag daar mijn moeder en haar dochter (mijn halfzus) de was uithangen. Ik belde daarna uit een telefoonhokje. De dochter nam op en ik vroeg naar haar moeder. Ik vroeg ook of ze Jean-Pierre Deflo kende. ’s Anderendaags zag Ingrid een vrouw rondlopen aan het appartement waar Jean-Pierre en Ingrid woonden. “Het was alsof ik haar herkende”, zegt Ingrid. “Ik ben naar buiten gegaan en de vrouw vroeg of Jean-Pierre Deflo er woonde. Het was de moeder van Jean-Pierre. Ik moest haar bij ons thuis kunnen houden tot Jean-Pierre van de bakker kwam. Na lang aarzelen is ze toch binnengekomen. Ze wou toch eens haar zoon opnieuw zien. Haar dochter had met haar vader gebabbeld en contact mocht niet. Van haar man moest de vrouw naar de pastoor gaan om te zeggen dat Jean-Pierre haar moest gerust laten.” Vanaf dat moment is Jean-Pierres moeder regelmatig gekomen, maar dat moest altijd in het geniep gebeuren. “Ze was al door haar vader gedwongen geweest om haar kind af te staan en nu wou ook haar man niet dat er contact was.”
“Ik heb ondertussen wel de drie zonen al gezien. Mijn moeder had twee onder hen al eens getoond op de Markt van Diksmuide bij een gezinsfietstocht. Blijkbaar wist de oudste zoon van hun halfbroer. Ik stuurde elk jaar een kerstkaartje naar mijn moeder, zij legde dat dan in een lade en blijkbaar keek die oudste broer daar regelmatig in. Hij had nooit iets gezegd, tot er eens sprake was van halfbroers, en hij zei tegen zijn twee jongere broers dat zij ook een halfbroer hadden en dat hun zus er meer van wist. Toen één van mijn jongere halfbroers een stamboom wou maken zocht hij zelf contact (want na de negatieve reactie van mijn zus, had mijn moeder gevraagd om geen contact te nemen met mijn broers). Hij is dan afgekomen met zijn vrouw en kinderen. Het was een sympathieke kerel die ondertussen jammer genoeg al overleden is op zijn 55ste.”
De drie broers zijn allemaal al eens tot bij Jean-Pierre gekomen ondertussen.
“Toen we mijn moeder en de broers uitnodigden voor het huwelijk van onze oudste dochter, is het contact met mijn moeder jammer genoeg verbroken. Ze belde me dat we haar moesten gerustlaten. Als ze verder contact zou hebben met ons, zou haar man de scheiding aanvragen en zou hij zorgen dat ze nooit meer haar kleinkinderen zou zien.”
Jean-Pierre heeft haar dan nooit meer gezien. “Op foto’s zie je wel dat ze verbitterd was. Ze heeft me nog eens opnieuw moeten afstaan.”
Jean-Pierre kreeg wel een rouwbrief toen ze in 2016 overleden is. “We zijn naar de begrafenis geweest maar zaten niet bij de familie”, vertellen Jean-Pierre en Ingrid.
Vrije tijd
Jean-Pierre houdt van fietsen en het verzorgen van de vissen in de vijver.
Hij is bestuurslid van het Koninklijk Sportkomitee Heule sinds 1976. Dit jaar gaf hij het secretariaat na 25 jaar door.
Ingrid houdt van tuinieren en en lezen. Ze fietst ook graag. Ze schildert ook graag in huis. Ze merkt op dat ze geen schilderijtjes op een tableau maakt.
